Η Πόλις εάλω

…ορισμένοι θρήνοι απο πόλεις της Ελλάδας για την Αλωση της Πόλης:
«Ισείς πουλιά μ’ πιτούμενα, πιτάτι στουν αέρα
Χαμπέρ να πάτι στο Μοριά, χαμπέρι στην Ελλάδα:
«Τούρκοι την Πόλη πήρανε» , πήραν τη Σαλλονίκη
Πήραν και την’ Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι
Πώ χει τριακόσια σήμαντρα κι αξήντα δυο καμπάνες
Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε παπάς και διάκος
Τούρκοι την Πόλη πήρανε..»

«Ν’ ανέβαινα πολύ ψηλά, ψηλά παν’ τα ουράνια
Να διω την Πόλ’ πως καιητι, τα κάστρα πως ρημάζουν
΄Πο μια μερια ν ‘ ιδείν φωτιά, ‘πο την αλλ’ χάρος την δέρνει
Τα μοναστήρια καίγουντι κι οι εκκλησιές χαλιούντι
Πήραν μανάδες με παιδιά και πεθερές με τσ’ νύφες
Πήραν μια χήρα παπαδιά με δυο με τρεις νιφάδες»

«Τρία καράβια – βόηθα Παναγιά – τρία καράβια φεύγουνε
που μέσα που την Πόλη, κλαίει καρδιά μ’ κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το ΄να φουρτώ – βόηθα Παναγιά – το ’να φουρτώνει το σταυρό
Κι τα’ άλλου του Βαγγέλιου κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το τρίτο το – βοήθα Παναγιά – το τρίτο το καλύτερο
Την Αγια Τράπεζά μας, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Μη μας τα πά – βόηθα Παναγιά – μη μας τα πάρουν οι άπιστοι
Και μας τα μαγαρίσουν, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Η Παναγιά αναστέναξι κι δάκρυσαν οι κόνις….»
.

…πάλι με χρόνια με καιρούς …θα ‘ρθεις σαν αστραπή!

Θά ‘ρθεις σαν αστραπή
Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης – Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Θάρθεις σαν αστραπή
θάχει η χώρα γιορτή
θάλασσα γη και ουρανός
στο δικό σου φως.
Θα ντυθώ στα λευκά
να σ’ αγγίξω ξανά
φως εσύ και καρδιά μου εγώ
πόσο σ’ αγαπώ.
Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεί Βοήθει, έλεος, έλεος Επουράνιε Θεέ
Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, έλεω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.
Στην πύλη του αγίου Ρωμανού, καβαλικά την φάρα του την ασπροποδαράτην,
Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος, Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη
Φρίξον ήλιε, στέναξον γη, Εάλω ή πόλη, Εάλω η πόλη
Βασιλεύουσα, πύλη χρυσή κι ο πορφυρογέννητος στην κόκκινη μηλιά.
Η πόλη ήταν το σπαθί, η πόλη το κοντάρι, η πόλη ήταν το κλειδί της Ρωμανίας όλης
Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά Σου θάναι.
Στην πύλη του αγίου Ρωμανού
έφυγες για αλλού
κι άγγελος θα σε φέρει εδώ
στον σωστό καιρό.
Μες την Άγια Σοφιά
θα βρεθούμε ξανά λειτουργία μελλοντική
οι Έλληνες μαζί

.

Μικρή, αλλά σημαντική σημείωση

Τα τέσσερα Β σημαίνουν: «Βασιλεύς Βασιλευόντων Βασιλεύει Βασιλεύουσαν» και εννοείται, όπως αναφέρεται και στο απολυτίκιο του Μεγ. Κωνσταντίνου: » ο εν βασιλεύσι απόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν Πόλιν τη χειρί Σου παρέθετο, ήν περίσωζε δια παντός εν ειρήνη…»

Κόκκινη Μηλιά

Σύμφωνα με τις παραδόσεις του ελληνικού λαού η Κόκκινη Μηλιά είναι ένας μυθικός τόπος στον οποίο θα εκδιωχθούν οι Τούρκοι από την Κωνσταντινούπολη.

Σύμφωνα με την παράδοση αυτή μετά την απελευθέρωση της Βυζαντινής πρωτεύουσας, θα πρωτοστατήσει ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», που θα εγερθεί από τον ύπνο του και θα προσκυνήσει στην Αγιά Σοφιά.
Από την λαογραφική έρευνα που είχε κάνει ο Νικόλαος Πολίτης, η Κόκκινη Μηλιά αντιστοιχεί προς το «Μονοδένδριο» των προ της Άλωσης βυζαντινών χρησμών και προφητειών, που λέγονταν κατά τις επικίνδυνες πολιορκίες, που αντιμετώπιζε η Κωνσταντινούπολη. Το πως όμως και πότε αντικαταστάθηκε το Μονοδένδριο με την Κόκκινη Μηλιά, αλλά και σε ποιούς λόγους στηρίχθηκε η δεύτερη, παραμένει άγνωστο.
Αξιοσημείωτο, όμως, είναι ότι από έρευνα και μελέτη τουρκικών αρχείων βρέθηκε ότι την εποχή εκείνη οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν την έκφραση «Κόκκινο Μήλο» για κάθε μεγάλη και ισχυρή πόλη, και έτσι αποκαλούσαν και την Κωνσταντινούπολη πριν την κατάληψή της.

Παρά ταύτα δεν έχει θεωρηθεί βέβαιο και εξακριβωμένο αν με την τουρκική αυτή ονομασία σχετίζεται η «Κόκκινη Μηλιά» των Ελλήνων.

(πηγή: Βικιπαίδεια)

Στην παλιά ντισκοτέκ …της "PARATHEITSA"

Στην «PARATHEITSA», μετά το δημοσίευμα «Τα βέλη του Ερωτα», έχει δημιουργηθεί ένας αστείρευτος συγγραφικός οίστρος. Δεν κρατιέται και δεν την κρατάει κανείς.
Μας έστειλε λοιπόν άλλη μια επιστολή με τίτλο: «στην παλιά ντισκοτέκ» και μας θύμισε όμορφες στιγμές, όταν τα βέλη έδιναν και έπαιρναν, άλλες φορές χορεύοντας ροκ, άλλες χορεύοντας καρεκλάδικα και άλλες το απαλό, τρυφερό μπλουζ.

Στην παλιά ντισκοτέκ

«Τότε που η έξοδος ήταν το γεγονός της εβδομάδας, συνήθως σε κάποια ντισκοτέκ του Πειραιά, ΒΟΟΜ ΒΟΟΜ, BARBARELLA, STUDIO 254.

Τότε που έβαζες τα καλά σου, έφτιαχνες το μαλλί και έπαιρνες ταξί για να συναντηθείς με τους υπόλοιπους, αφού είχατε συνεννοηθεί από πριν.

Τώρα, χωρίς κινητό, δεν πρόκειται ούτε με τη μάνα σου να συναντηθείς κάπου.

Αν είχε και κάποιος απο την παρέα αυτοκίνητο το τέλειο. Τα ραντεβού νωρίς όχι στις 1.00πμ, όπως τώρα και πάντα σχεδόν στου Παπασπύρου στο ρολόι, στο Δημοτικό Θέατρο. Ένα τσούρμο παιδιά, γέλια, πειράγματα και το χαρτζιλίκι στη μέση για τη βότκα πορτοκάλι (το «mojito» ήταν άγνωστη λέξη). Και επιτέλους φτάναμε στον προορισμό μας. Πολύχρωμα φώτα, δυνατή η μουσική, βελούδινοι καναπέδες και δερμάτινα σκαμπώ -τα παπάκια είχαν την τιμητική τους.

Τότε που ο Travolta σου έδειχνε πώς να χορέψεις το Σαββατόβραδο και πως «η άσπρη σου μπλούζα να φωσφορίζει στα φώτα της ντισκόμπαλας».

Ποιος θυμάται τους καρεκλάδες; Πως τα έχω μπερδέψει όμως έτσι ε;

Δεν φταίω εγώ… το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια.

Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι αυτό που αναπολείς από τότε. Είναι όλα και τίποτα. Δεν είναι η μουσική, άλλωστε την έχεις και τώρα αν θες σε mp3. Δεν είναι οι σχέσεις, άλλωστε οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε. Δεν είναι τα ρούχα, ούτε νεκρή δεν θα ξανάβαζα φούστα λαχούρι. Σίγουρα μας λείπανε πολλά που σήμερα είναι δεδομένα.

…κι όμως! αν μπορούσα θα γύρναγα πίσω, έστω για λίγο, έστω για ένα Σαββατόβραδο.

Στην ντισκοτέκ
Στην παλιά ντισκοτέκ
Στην ντισκοτέκ την παλιά
Φέραν νέα φώτα
Στρώσαν καινούρια χαλιά
κι άνοιξαν την πόρτα.

Όμως δεν ήρθες εσύ, το χαμόγελό σου

λείπει η ζωή μου η μισή κι ότι είναι δικό σου»

"Λόγια του "Ερωτα" – Σχόλια της "PARATHEITSA"

Με μεγάλη χαρά δεχθήκαμε τα σχόλια της «PARATHEITSA» τα οποία δημοσιεύουμε παρακάτω και αφορούν στην πρόσφατη ανάρτησή μας με τίτλο «Τα βέλη του Ερωτα».

Σεβαστές οι γνώσεις και οι εμπειρίες της «PARATHEITSA», την ευχαριστούμε πολύ και …Καλή Διασκέδαση!

ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

(…μετά τα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου)

«Και σε συνέχεια του κειμένου για τον δυνατό έρωτα και τον αιώνιο, μετά τα τρυφερά λόγια του τύπου μωρό μου, μάτια μου, καρδιά μου… Τ Ι ??

Περνάνε τα πρώτα χρόνια και έρχεται η συνήθεια η μονοτονία και αλλάζουν τα λόγια του έρωτα. Και είναι άλλου είδους λόγια απλά πεζά και μονότονα: «πως πήγε η δουλειά ?» «έχεις ανάψει θερμοσίφωνο?», «τι θα φάω?». Και τα βράδια μπροστά στην τηλεόραση αμίλητοι συνήθως ή σχολιάζοντας κάτι απο τις ειδήσεις και μετά ύπνος στον καναπέ μέχρι κάποιος απο τους δυό ξυπνήσει για να συνεχιστεί ο ύπνος στο κρεβάτι.

Είναι μέρες που όλα αυτά θέλεις να τα αλλάξεις, θέλεις να φύγεις απο την καθημερινότητα και να ζήσεις πάλι έναν μεγάλο έρωτα. Να ξανανιώσεις αυτό το πετάρισμα στην καρδιά, την αναμονή του ραντεβού, τη γλύκα ενός φιλιού .

Εσείς λοιπόν καλές μου θείτσες ζήστε με τις αναμνήσεις του παλιού δυνατού έρωτα γιατί για νέο δεν σας κόβω, εκτός αν αποφασίσετε να επισκεφτείτε κανέναν πλαστικό να ανεβάσετε λίγο το στήθος να ανορθώσετε τους γλουτούς να κάνετε κανένα botoxάκι να φύγουν οι ρυτίδες (ή τα πολλά-πολλά).

Ζήστε λοιπόν με τον πρώτο έρωτα έχει κι αυτός τα καλά του. Για σκεφτείτε δεν χρειάζεται να στέκεστε με τις ώρες στον καθρέφτη για να γίνεται πιο όμορφη, δεν χρειάζονται ώρες μπροστά στην ντουλάπα για να αποφασίσετε πιο ρούχο σας κολακεύει περισσότερο.

Δεν χρειάζεται να βγαίνετε έξω για φαγητό και να λαχταράτε να φάτε την ωραία σας μπριζολίτσα με το χέρι αλλά να μην το τολμάτε. Θυμάστε πόσες φορές γυρίζατε θεονήστικη απο βραδυνή έξοδο και ψάχνατε απεγνωσμένα στο ψυγείο κάτι φαγώσιμο? Για αυτό καθίστε στα αυγά σας ξεχάστε τους έρωτες και αν θέλετε λίγο ρομάντσο έχω να σας συστήσω κάτι ωραίες ταινίες σε DVD !! »

Πέρδιξ η Αλεκτορίς

Σήμερα, αγαπημένα μας ρεμάλια, θα ασχοληθούμε ΚΑΙ με την πέρδικα (σιγά μη τη γλυτώνατε..).

Η πέρδικα, όπως άλλωστε γνωρίζουμε όλοι – γιατί την ορνιθολογία την παίζουμε στα δάχτυλα-, είναι κοινή ονομασία πτηνών του γένους Πέρδιξ η Αλεκτορίς που ανήκουν στην οικογένεια των Φασιανιδών και στην τάξη των Ορνιθόμορφων.
Η ελληνική πέρδικα, η ορεινή, η πετροκελαϊδούσα, η γλυκολαλούσα, η κοσμοπερπατημένη, η καμαρωτή και γιορντανούσα, η κορωνάτη, η πλουμιστή, χιλιοτραγουδήθηκε, έγινε σύμβολο λεβεντιάς, ομορφιάς, περηφάνειας. Στα δημοτικά τραγούδια η πέρδικα αποτυπώθηκε επίσης ως μοιρολογίστρα, ως μαντατοφόρος, ως θήραμα, ως εξαιρετικό έδεσμα.

Κι επειδή θεωρούμε πως οι Μαντινάδες της Λεβεντομάνας συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των καλύτερων δειγμάτων της ποιητικής αποτύπωσης των αρετών της πέρδικας, παραθέτουμε (με τη δική μας πάντα φιλολογική ανάλυση) μερικές μαντινάδες για την πέρδικα τις οποίες αφιερώνουμε εξαιρετικά σε όλους τους περδικοκυνηγούς, που ζουν για να ακούν τη γλυκειά λαλιά της στα λεβέντικα βουνά της πατρίδας μας και την αναζητούν στις βουνοκορφές.

Σαν πάρει ο τσιφτές φωθιά
και σκάσει το καψούλι
ο κυνηγός την πέρδικα
την έχει στο σακούλι.
Φιλολογική Ανάλυση Θειτσών: Εδώ ο ποιητής περιγράφει γλαφυρά το κυνήγι της πέρδικας. Υπολογίζουμε, (γιατί οι γνώσεις μας στα ανωγειανά είναι περιορισμένες), ότι ο τσιφτές είναι η καραμπίνα. Άρα, εφόσον η καραμπίνα εκπυρσοκροτήσει – και δεν έχει στραβωμάρα ο κυνηγός-, η πέρδικα χαιρετά τον μάταιο τούτο κόσμο και κάνει παρέα στα άλλα πτηνά – θηράματα του κυνηγού (κοτσύφια, τσαλαπετεινοί, μπεκάτσες, κ.α.).
Η πέρδικα που προκαλεί
κι ύστερο κόβει τόπο
ψάχνει να βρεί τον κυνηγό
με το δικό της τρόπο
Φιλολογική Ανάλυση Θειτσών: Εδώ το νόημα ρεμάλια είναι διπλό. Ο ποιητής αναφέρεται α) στην πέρδικα ως πέρδικα και β) στην πέρδικα ως γκόμενα. Και στις δύο περιπτώσεις, η πέρδικα είναι αυτοκαταστροφική. Τουτέστιν, κάνει μεν τα τσαλιμάκια της, αλλά στο τέλος αναζητά τον κυνηγό ο οποίος, εάν ο τσιφτές εκπυρσοκροτήσει και δεν έχει στραβωμάρα (βλ. ανάλυση παραπάνω μαντινάδας), πετυχαίνει την πέρδικα – γκόμενα στο δόξα πατρί κι από κει παν κι άλλες.
Της πέρδικας και της κοπελιάς
κακό είναι κυνήγι
σαν κυνηγήσεις πέρδικα
η κοπελιά ‘χει φύγει
Φιλολογική Ανάλυση Θειτσών: Σ΄αυτό το τετράστιχο, η λαϊκή σοφία έχει συνοψίσει το πρόβλημα όλων των κυνηγών παγκοσμίως: Εάν ασχολείσαι με τους τσιφτέδες και παίρνεις αμπάριζα τα βουνά και τα λαγκάδια κάθε ΣΚ για να βρεις πέρδικες, τσαλαπετεινούς και μπεκάτσες, χαιρέτα τη τή γκομενίτσα σου που χάνεις (όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Αλεξανδρινός). Διότι, αγαπητέ μου κυνηγέ, σιγά μη κάτσει η γκομενίτσα σπίτι και περιμένει πότε θα ‘ρθει ο άντρας ο σωστός, ο μπαρουτοκαπνισμένος με τα ψόφια πουλιά για να αρχίσει το ξεπουπούλιασμα.
Η κάμπια τρώει τον ανθό
και η πέρδικα τη βιόλα
κι ότι κι αν κάνεις στη ζωή
εδώ πληρώνοντ’ όλα.
και
Μια χωριανή μου πέρδικα
του κήπου μου τση βιόλες,
άλλες τσιμπά κι άλλες μαδεί
κι εξέρανέ τση όλες
Φιλολογική Ανάλυση Θειτσών: Οι διατροφικές συνήθειες της πέρδικας (αλλά και της κάμπιας ενίοτε), είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει όλους τους ορνιθολόγους. Όπως βλέπετε από τις παραπάνω μαντινάδες, η πέρδικα τρώει τις βιόλες, με τις οποίες (βιόλες) έχουμε ασχοληθεί ενδελεχώς σε προηγούμενο post.
Πέρδικα όμορφο πουλί
που η φύση σου χει δώσει
το χάρισμα να κελαηδείς
άλλο πουλί δεν το χει
Φιλολογική Ανάλυση Θειτσών: Μαντινάδα συγκριτική. Εδώ ο ποιητής συγκρίνει το κελάηδισμα της πέρδικας με άλλα πουλιά, υποστηρίζοντας ότι η πέρδικα είναι η Μονσερά Καμπαγιέ των πτηνών. Εμείς ως θείτσες δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε την άποψη του ποιητή, καθώς το ομολογούμε: Δεν έχουμε ακούσει πως κελαηδάει η πέρδικα. Αντίθετα, έχουμε ακούσει τη Μονσερά.

Αυτά τα ολίγα για την πέρδικα σήμερα αγαπημένα μας ρεμάλια. Κι όσοι από σας πάτε σήμερα για dancing (Παρασκευή βράδυ είναι βρε παιδιά…), μην ξεχνάτε:

Μες στα πετρωτά μια πέρδικα πετά.
καν΄ τηνα έτσι, καν΄ τηνα έτσι
την ψηλή λιγνή σου μέση.

Τα βέλη του έρωτα!

Κρυφά ραντεβού, πρώτο φιλί, γέλια απο τα βάθη της καρδιάς και χορευτικές κινήσεις στο περπάτημα. Βόλτα πιασμένοι χέρι-χέρι στα δροσερά ανοιξιάτικα απογεύματα με μόνες παρεμβάσεις το βαθύ πορτοκαλί στο ηλιοβασίλεμα, το γλυκό κελάηδισμα των καναρινιών και των καρδερίνων στ’ αυτιά μας και το φτερούγισμά τους στο στήθος μας. Το γνωστό φτερούγισμα του έρωτα, που με το βέλος του, άλλες φορές γαρλαλάει, άλλες φορές ακουμπά και άλλες φορές χτυπά ανελέητα την τρυφερή καρδιά μας. Ετσι ξεκινά ένα πολύ όμορφο κομμάτι της ζωής μας. Ενα κομμάτι που πάντα θέλουμε και ευχόμαστε να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή.

Ο έρωτας τελικά είναι τόσο δυνατός, τόσο βαριά οπλισμένος, που αργότερα, αντιλαμβανόμαστε πως δεν διαθέτει ένα μόνο βέλος.
Ναι Θείτσες, μου! Εσείς απο την εμπειρία σας, γνωρίζετε πλέον πολύ καλά πως έχει δύο βέλη, ο άτιμος!

Το ένα του βέλος είναι το απόλυτο βέλος του «έρωτα». Σε χτυπά! …και βλέπεις τον ουρανό σφονδύλι, χάνεις τη γη κάτω απο τα πόδια σου, ακούς ήχους και οσφρίζεσαι μυρωδιές, που υπάρχουν μόνο στη φύση, χτυπά παλαμάκια η καρδιά σου, νομίζεις πως γεννιέσαι γνωρίζοντας κλακέτες και πως στα τακούνια των παπουτσιών σου υπάρχουν ενωσματωμένα κλακετομεταλλάκια, θέλεις να βλέπεις συνέχεια το ηλιοβασίλεμα και την πανσέληνο…. και πολλά άλλα, που είμαι βέβαιη πως δεν θα ξεχάσετε ποτέ.

Μόνο που αυτό το βέλος του έρωτα δεν είναι πολύ βαθιά καρφωμένο στην καρδιά και με τόσο ταλαιπωρία και τόσο τρέξιμο στα ηλιοβασιλέματα, στις πανσέληνους και στις κλακέτες, πολύ γρήγορα μπορεί να μας φύγει, να το χάσουμε και να μην το ξανάβρουμε ποτέ…

Το δεύτερο βέλος είναι το βέλος του «εξελισσόμενου έρωτα». Σε χτυπά! …και βλέπεις και αισθάνεσαι όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω -αλλά και κάτι παραπάνω. Αυτό είναι τόσο βαθιά καρφωμένο στην καρδιά μας, που δεν φεύγει ούτε μετά το θάνατο. Το αθάνατο βέλος! Μ’ αυτό το βέλος σαν σε χτυπήσει ο «έρωτας», το συναίσθημα συνεχώς εξελίσεται και μέσα απ’ αυτό εξελίσεσαι κι εσύ.
Ο έρωτας, γίνεται «λατρεία», η λατρεία γίνεται «αγάπη», η αγάπη γίνεται «σεβασμός», ο σεβασμός γίνεται «απαραίτητη προϋπόθεση», η απαραίτητη προϋπόθεση γίνεται «μοιράζομαι τα πάντα μαζί σου», το μοιράζομαι τα πάντα μαζί σου γίνεται «μαζί δημιουργούμε», το μαζί δημιουργούμε γίνεται «μαζί στη ζωή για μια ζωή», το μαζί στη ζωή για μια ζωή γίνεται «είμαστε ένα», το είμαστε ένα γίνεται: «Σ’ αγαπώ σαν την ίδια μου τη ζωή! Είσαι μόνο δική μου, τρελλαίνομαι στη σκέψη μήπως σε χάσω!»

Ετσι λοιπόν, σαν σε λαβώσει βαθιά το δεύτερο «αθάνατο βέλος» του έρωτα, η εξέλιξη του συναισθήματος που προκύπτει, ερμηνεύεται πολύ παραστατικά και μέσα απο την σοφή, κρητική μαντινάδα που έμαθε στις Θείτσες ο Κρητικός Θείτσος φίλος τους.
.

Αφιερώνουμε τη σοφή μαντινάδα σε όλες τις βαθειά ερωτοχτυπημένες θείτσες:

Σαν την κλανιά στο έντερο
σ’έχω και σε φυλάσσω
και σφίγγομαι όσο μπορώ
μην κλάσω και σε χάσω….

Δεν μπορώ να μην δημοσιεύσω… "Παγκαλάκη"

Ο φίλος μας Λευτέρης Παγκαλάκης μας έστειλε τις ευχές του και τον ευχαριστούμε πολύ-πολύ.

Ευχαριστούμε τόσο τον Λευτέρη όσο και όλους τους φίλους που μας τιμούν με την παρουσία τους και τη συμμετοχή τους στο blog μας.

«Ευχομαι στις θείτσες μου τις καλύτερες ευχές για τα Κυριακάτικα γεννέθλιά τους.

Να είναι πάντα καλά και να μας ενημερώνουν με τα καυστικά και διασκεδαστικά σχόλιά τους στα κοινωνικοπολιτικά θέματα που είτε το θέλουμε είτε όχι, απασχολούν όλους τους Ελληνες.

Να είσαστε πάντα καλά!

Λευτέρης Παγκαλάκης»

..κι’ εσύ Λευτέρη, να είσαι πάντα καλά και όλος ο κόσμος!