«Πλησιάστε λίγο πιο κοντά και σταθείτε σε ημικύκλιο», παρακάλεσε ο ξεναγός. Οι μαθητές έκαναν ένα μικρό διστακτικό βηματάκι. «Κουνηθείτε λοιπόν!» τους παρακίνησε ο δάσκαλος. «Και σταματήστε επιτέλους να μιλάτε!»
Όταν πια όλα τα παιδιά τον κοίταζαν με ανυπομονησία, ο ξεναγός άρχισε το μονόλογό του:
«Αυτό που βλέπετε σ’ αυτή τη βιτρίνα, μπορεί κανείς να το θεωρήσει χωρίς υπερβολή σαν ένα από τα πιο πολύτιμα εκθέματα σ’ όλα τα μουσεία του κόσμου. Λοιπόν, τι λέτε? Σε τι χρησιμεύει αυτό το αντικείμενο?»
Αυτοί που στέκονταν μπροστά μπροστά κοίταζαν προσεκτικά το περίεργο πράγμα, ενώ οι από πίσω τέντωναν το λαιμό τους για να το διακρίνουν. Τα πρόσωπά τους ήταν όλο απορία.
«Για να καθαρίζουμε τ’ αυτιά μας», πρότεινε ένας μαθητής.
Ο δάσκαλος και ο ξεναγός του μουσείου αντάλλαξαν μια εύθυμη ματιά.
«Όχι», είπε ο ξεναγός. «Δεν νομίζω. Αλλά δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο που δεν το βρίσκετε. Στην ουσία, κανένας δεν γνωρίζει τι σκοπό έχει αυτό το ρολάκι».
«Τότε γιατί είναι τόσο πολύτιμο?»
«Καλή ερώτηση Χέρμπερτ!» επαίνεσε ο δάσκαλος τον καλύτερο μαθητή της τάξης του.
Ο ξεναγός συνέχισε: «Γιατί αυτό το μικρό ρολάκι είναι η απόδειξη ότι κάπου, στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, ενδεχόμενα να υπάρχουν όντα που όχι μόνο είναι τόσο ευφυή όσο εμείς, αλλά και μας μοιάζουν και στην εμφάνιση. Για να το καταλάβετε αυτό, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή: το έτος 4871, δηλαδή πριν από 23 χρόνια, μια περίπολος του διαστήματος ανακάλυψε στον πλατήνη Έξορ τα υπολοίματα ενός πανάρχαιου διαστημόπλοιου, που προφανώς δεν προερχόταν από το δικό μας ηλιακό σύστημα. Δεν είχαν μείνει και πολλά πράγματα, γιατί ήταν πολύ καιρό εκεί, και οι βάρβαροι Εξορινοί το είχαν διαλύσει κυριολεκτικά. Μόνο το όργανο πτήσης κι ένα μικρό πακέτο από κίτρινο χαρτόνι τους είχαν διαφύγει. Όταν έγινε μια εκτίμηση του οργάνου εξασφάλισης στοιχείων, διαπιστώθηκε ότι το διαστημόπλοιο είχε ξεκινήσει πριν από 3560 χρόνια από ένα μικρό πλανήτη του ηλιακού συστήματος ΧΑ47. Το ηλιακό αυτό σύστημα δεν υπάρχει σήμερα. Όταν έγινε η έκρηξη του κεντρικού άστρου του, πλημμύρισαν όλοι οι πλανήτες και τα φεγγάρια με μια θάλασσα από φωτιά. Και ο πλανήτης ΧΑ47γ».
Τα μικρά παρακολουθούσαν όλο ενδιαφέρον.
«Παρ΄όλα αυτά, σήμερα πια ξέρουμε με αρκετή ακρίβεια πώς ήταν οι κάτοικοι του πλανήτη αυτού και πώς ζούσαν. Στο χάρτινο κουτί – που αυτή τη στιγμή συντηρείται, γι’ αυτό και δεν μπορώ να σας το δείξω – στο χάρτινο κουτί υπάρχει μια απεικόνιση. Δείχνει ένα τοπίο, με ένα σπίτι και ένα δέντρο. Στο μπροστινό μέρος απεικονίζεται ένα κάτοικος αυτού του πλανήτη ΧΑ47γ, που μοιάζει με… ας πούμε με το δάσκαλό σας».
Οι πιτσιρίκοι άρχισαν τα γέλια.
«Χρειάζεται και κανένα αστείο, έτσι δεν είναι?» είπε ο ξεναγός στο δάσκαλο, που κούνησε το κεφάλι του απρόθυμα.
«Και πώς ήταν τα σπίτια τους?» ρώτησε ο Χέρμπερτ.
«Καλή ερώτηση! Τα σπίτια ήταν πολύ φαρδιά στο κάτω μέρος και καθώς ανέβαιναν στένευαν. Είναι πολύ πιθανό να τα έχτιζαν με πέτρες. Δεν είχαν ούτε πόρτες ούτε παράθυρα».
«Και πώς έμπαιναν μέσα?»
«Μάλλον θα έμπαιναν από κάτω, με ένα σύστημα γαλαρίας. Θα πρέπει να ξέρετε ότι στον πλανήτη έκανε πολύ ζέστη. Είχε σχεδόν παντού μια κίτρινη άμμο, και τα πολύ λίγα φυτά που υπήρχαν τα είχε κάψει ο ήλιος. Μόνο στα μεγάλα και χωρίς παράθυρα σπίτια μπορούσαν ν’ αντέξουν. Ναι, τα όντα αυτά που μας έμοιαζαν ζούσαν μια σκληρή, γεμάτη στερήσεις ζωή στον ερημωμένο πλανήτη τους. Εμείς τη βγάζουμε καλύτερα, συμφωνείτε? Χυμώδη λιβάδια, σκιερά δάση, ανθισμένοι κήποι, όλα σφύζουν από γόνιμη ζωή…»
«Κι αυτό εδώ το πράγμα τι είναι?» ρώτησε ένας μαθητής.
«Αυτό εδώ το πράγμα, όπως το ονομάζεις», είπε ο ξεναγός χτυπώντας με το δάχτυλο το τζάμι της βιτρίνας, «κρύβει μέσα του το τελευταίο μεγάλο μυστιικό του ΧΑ47γ. Γιατί, όταν ανοίχτηκε το κίτρινο χάρτινο πακέτο, βρέθηκε μέσα του αυτό το ρολάκι. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες δεν κατάφεραν να βρουν σε τι χρησίμευε. Αν το κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι πρόκειται για ένα σωλήνα από λεπτό χαρτί, παραγεμισμένο με ξεραμένο καφετί χόρτο. Αυτό το χόρτο που είναι άγνωστο σ’ εμάς, έχει στο μεταξύ πάρει μια έντονη γεύση, γι’ αυτό και ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι πρόκειται για μπαχαρικό. ‘Αλλοι, πάλι, θεωρούν ότι το ρολάκι προσφερόταν θυσία στους θεούς. Υπάρχει και η θεωρία του καθηγητή Λέμεκ: κατά την άποψή του, οι κάτοικοι του πλανήτη ΧΑ47γ έχωναν αυτά τα σωληνάκια στα ρουθούνια τους, όταν βρίσκονταν έξω από τα σπίτια τους και τους έπιανε ξαφνική καταιγίδα από άμμο. Το χόρτο επιδρούσε σα φίλτρο. Αλλά, όπως αναφέραμε, όλα αυτά δεν είναι παρά θεωρίες. Προφανώς, δεν θα μάθουμε ποτέ περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Εκτός πια κι αν καφέρει κάποιος να αποκρυπτογραφήσει τα μυστηριώδη σημάδια που υπάρχουν πάνω στο πακέτο. Ίσως δοκιμάσετε εσείς, όταν μεγαλώσετε».
«Σωστά, θα ήταν ένα ευγενές καθήκον, θα μπορούσατε να το αναλάβετε!» σιγοντάρισε κι ο δάσκαλος γελώντας. «Έχετε άλλη ερώτηση, παιδιά?»
«Τουαλέτα υπάρχει εδώ?»
«Κατεβαίνετε τις σκάλες, μετά δεξιά στη γωνία», έδειξε ο ξεναγός. «Οι υπόλοιποι παρακαλώ να με ακολουθήσετε στη διπλανή αίθουσα!»
Προχώρησε σέρνοντας τις οπλές του, ακολουθούμενος από τις είκοσι νεαρές καμήλες που χοροπηδούσαν πίσω του…
Ένα διήγημα που «αλιεύσαμε» από το βιβλίο «Η Βαβέλ του (μη) καπνίσματος» των Φρίντχελμ Μόζερ και Κλάους Πούτ.
Οι Θείτσες 