Επειδη «αυλαια» υπαρχει και στο θεατρο, αλλα και στη ζωη, ας ξαναδιαβασουμε το «Γραμμα προς τον νεο ηθοποιο» (1964) απο τη Μαιρη Αρωνη.
Ετσι! για να συνερχονται οι παλαιοι και να μαθαινουν οι νεοι.
—————–
Αγαπητέ μου,
Αν διαλέξατε το Θέατρο αντί για άλλο οποιοδήποτε επάγγελμα ή σαν μία απασχόληση μέσα σε άλλες, κάνετε λάθος. Το Θέατρο είναι και αυτό, βέβαια, ένα επάγγελμα, αλλά τελείως ιδιόμορφο.
Αν είσαι άντρας, το Θέατρο είναι η πιο εγωιστική σου ερωμένη. Αν είσαι γυναίκα, είναι ο πιο απαιτητικός σου εραστής. Πρέπει να διοχετεύσεις στο Θέατρο όλους σου τους πόθους και τις επιθυμίες.
Ένα λάθος κάνουν σήμερα πολλά παιδιά που βγαίνουν στο Θέατρο. Κάνουν και λίγο Θέατρο και λίγη κοσμικότητα και λίγο ξενύχτι άσκοπο, παρασκήνιο άφθονο, τελείως άχρηστο όταν έχουν αξία, πολύ τεχνητό θόρυβο γύρω από το ανύπαρκτο ακόμη όνομά τους, κατά τη γνώμη μου θόρυβο θλιβερό, κακή αντιγραφή του τρόπου που διαφημίζονται οι ξένες στάρλετ…
Κι είναι βλαβερός αυτός ο θόρυβος, γιατί δημιουργεί αξιώσεις από το Κοινό, και, φυσικά, η απογοήτευση είναι πολύ μεγαλύτερη και, πολλές φορές, μοιραία.
Άλλο ένα λάθος – φρούτο και αυτό της εποχής μας – κάνουν τα νέα παιδιά που βγαίνουν στο θέατρο : έχουν την απαίτηση να παίξουν ρόλο που θα τους αναδείξει με την πρώτη τους εμφάνιση.
Όταν ήμουνα 18 χρόνων, φυντανάκι κι εγώ τότε (δεν είχα ούτε έξι μήνες στο Θέατρο), ο Γιώργος Χέλμης, άντρας της αξέχαστης Μαρίκας, όταν του επέστρεψα ένα μικρό, κατά τη γνώμη μου ρόλο μου είπε : «Δεν έχει σημασία για το νέο ηθοποιό τι θα παίξει, αλλά να παίζει, να υπάρχει. Να είσαι μια ζωντανή παρουσία σε κάθε προσπάθεια, και θα ’ρθει ο ρόλος που θα σε αναδείξει…»
Γενικά, εγώ δεν πιστεύω στις καλλιτεχνικές αξίες που παραγνωρίζονται, που δεν τους δίνεται η ευκαιρία, που, χωρίς την «κατάλληλη βοήθεια», δεν ξεπερνάνε το όριο ανωνυμίας.
Στα 25 χρόνια της καλλιτεχνικής μου σταδιοδρομίας, είδα πολλά στο Θέατρο. Όμως, δεν είδα κανένα ταλέντο που να μην αναγνωρίστηκε.
Όλοι μας, βέβαια, στο Θέατρο, όταν πρωτοβγαίνουμε, πιστεύουμε ότι θα γίνουμε πρωταγωνιστές. Ο «πρωταγωνιστής» γεννιέται, ο καλός ηθοποιός γίνεται. Και είναι ήδη πολύ μεγάλη η προσφορά ενός καλού ηθοποιού.
Πρώτα, λοιπόν, φρόντισε με τη μελέτη σου να γίνεις ένας καλός ηθοποιός. Αν το καταφέρεις, πολλά θα προσφέρεις και στο Θέατρο και στο Κοινό και στον εαυτό σου. Οι δρόμοι ανοίγονται στους καλούς, μελετηρούς και εργατικούς ταλαντούχους. Μόνο σ’ αυτούς !