Τι μέρα κι αυτή σήμερα!

9 Μαίου. Τι περίεργη μέρα; Oπως θα διαβάσατε κι απο το Αλμανάκ μας, η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στην «μητέρα» Ευρώπη, αλλά και σε όλες τις «Μητέρες του Κόσμου».

Και για να γίνουμε πιο αναλυτικές:

Ημέρα Ευρώπης: στις 9 Μαίου του 1950 έγινε ένα πρώτο βήμα για τη δημιουργία της

οντότητας, που είναι σήμερα γνωστή ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνη την ημέρα, στο Παρίσι, ενώ πλανιόταν η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου στον οποίο θα βυθιζόταν όλη η Ευρώπη, ο γάλλος υπουργός εξωτερικών, Robert Schuman, διάβασε στο διεθνή τύπο μια δήλωση, με την οποία καλούσε την Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να ενώσουν την παραγωγή τους άνθρακα και χάλυβα ως «το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας». Αυτό που πρότεινε ο Robert Schuman ήταν η δημιουργία ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού οργάνου, επιφορτισμένου με τη διαχείριση της βιομηχανίας άνθρακα και χάλυβα, δηλαδή, του τομέα ο οποίος, την εποχή εκείνη, ήταν η βάση όλης της στρατιωτικής δύναμης. Οι χώρες στις οποίες απευθύνθηκε είχαν καταστρέψει σχεδόν η μία την άλλη σε μια τρομακτική σύγκρουση που άφησε πίσω της μια αίσθηση υλικής και ηθικής ερήμωσης. Τα πάντα, λοιπόν, άρχισαν εκείνη την ημέρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στη συνάντηση κορυφής των ηγετών της ΕΕ στο Μιλάνο αργότερα, το 1985, αποφασίστηκε να εορτάζεται η 9η Μαίου ως «Ημέρα της Ευρώπης».
Σήμερα ανήμερα, 9 Μαίου 2010, κι εμείς οι Ελληνες γιορτάζουμε την «Ημέρα της Ευρώπης» και είμαστε περήφανοι που ανήκουμε κι εμείς σ’ αυτή, η οποία μας έχει στηρίξει στο παρελθόν και συνεχίζει να μας στηρίζει τα μάλα, ενώ ταυτόχρονα το όραμα του Robert Schuman υλοποιείται μέχρι τις μέρες μας απ’ όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες.

.
Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας: Σήμερα, επίσης εορτάζουμε τη μητρότητα και τις ευχαριστίες μας προς τη Μητέρα. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε συγκεκριμένη μέρα αφιερωμένη στη «γιορτή της μητέρας». Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Παρ’ όλα αυτά όμως, και αν και η γιορτή αυτή είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης, η αμερικανίδα Αννα Μαρία Ριβς Τζάρβις ήταν εκείνη που είχε την ιδέα να καθιερωθεί μια συγκεκριμένη ημέρα του έτους, ως Ημέρα της Μητέρας. Ετσι λοιπόν, στις 9 Μαίου του 1014, ο αμερικανός Πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον συμφώνησε, υπογράφοντας σχετική προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έκτοτε, πολλές χώρες -και γιατί όχι και η Ελλάδα, που είναι πρώτη στις γιορτές, στις χαρές και τα πανηγύρια- γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, κάθε χρόνο, τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

Κι ενώ σήμερα είναι μια μέρα που τιμά τις μάνες, πριν απο 102 χρόνια ακριβώς, η Μαρία Παπαδάκη εγκληματεί με τρόπο φρικιαστικό κατά του νόθου κοριτσιού της. Καταδικάζουμε τέτοιες μάνες. Μάνες φυσικές που πράττουν ψυχικά ή σωματικά εγκλήματα κατά των παδιών τους, αλλά και τις άλλες τις «Μάνες», που σκοτώνουν τα παιδιά τους κάθε μέρα και που δεν νοιάζονται γι’ αυτά. «Μάνες» που ευνουχίζουν τα παιδιά τους, τα φημώνουν, τα πετούν στο δρόμο, τα σκοτώνουν αργά και βασανιστικά και, στο τέλος, τους ζητούν και τα ρέστα… (άντε μη τα πάρω! …και δεν μπορέσω να τελειώσω το κείμενό μου)
.

Επιπλέον:

• σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τζέιμς Μπάρι – τρομερός παραμυθάς. Χάρη σ’ αυτόν απο το 1860 μέχρι και το 2010, όλοι οι άνθρωποι έχουμε σαν όνειρο να φύγουμε απο τη χώρα του «τίποτα» και του «πουθενά» και να να επισκεφθούμε τη χώρα του «ποτέ». Ο Πήτερ Παν είναι ένα παραμύθι ασυνήθιστο, αλλά πολλές φορές στην ιστορία του βλέπουμε σημεία του εαυτού μας. Ποιός θέλει να μεγαλώσει; Ποιός δεν θέλει να παραμείνει παιδί; Ποιός δεν έχει πετάξει στον ύπνο του και έχει ξυπνήσει με την λαχτάρα αυτό να μπορέσει να το κάνει και στην πραγματικότητα;
• Ο Ηλίας του 16ου τάκανε πάλι μαντάρα! …και μακάρι να ήταν ο Ηλίας. Η Χωροφυλακή ήταν, που το 1936 κατάφερε να ανεβάσει, μετά απο φονικές συγκρούσεις με απεργούς καπνεργάτες στη Θεσσαλονίκη, τον αριθμό των νεκρών στους 12 και των τραυματισμένων στους 32. Ο «Επιτάφιος» του Ρίτσου είναι έργο εμπνευσμένο απ’ αυτό το ματωμένο μακελειό. Τότε, τις εποχές εκείνες, ήταν οι «χωροφυλάκοι» που φταίγανε, αργότερα έφταιγαν οι «εξωσχολικοί» ή οι «εξωπανεπιστημιακοί», έπειτα οι «αναρχικοί» και τώρα οι «κουκουλοφόροι» ή «γνωστοί-άγνωστοι» (κατά πως μας βολεύει…)

Λοιπόν! Μετά απ’ όλα αυτά, που καταλήγουμε και πάλι αγαπημένες μου Θείτσες; Οτι:

α) η ιστορία επαναλαμβάνεται;

β) ό,τι μας έχει πονέσει, μας έχει προσβάλλει, μας έχει σκοτώσει, εμείς έχουμε το χάρισμα να το ξεχνάμε, ενώ μετά από λίγο καιρό το γιορτάζουμε και το τιμάμε κιόλας;

γ) η χώρα μας έχει γεννήσει πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες, ανθρώπους των γραμμάτων, σοφούς και φιλόσοφους γιατί τους εμπνεύουν τα κατορθώματα του «Ηλία του 16ου»;

The mussles from Brussels

Η άλλη θείτσα, ο χάκερ, με άφησε και πάλι άφωνη…

Πέρα από τον καιρό, που πλέον απέκτησε νέα εμφάνιση με τρομερό annimation από ήλιους και συννεφάκια, τώρα βρίσκεται στην υπηρεσία μας και χάρτης!

Εμείς οι θείτσες τελικά την τεχνολογία την παίζουμε στα δάχτυλα…

Θυμάμαι, χρόνια πριν, όταν είχα επισκεφθεί για πρώτη φορά τις Βρυξέλλες, ήρθε η φίλη μου, η θείτσα Ελενίτσα, που τότε ζούσε εκεί, να με πάρει από το αεροδρόμιο. Όταν λοιπόν μπήκαμε στο αυτοκίνητο, η θείτσα Ελενίτσα αποφάσισε πως, πριν με πάει να φάω μύδια στη Grand Place, πρέπει πρώτα να μου κάνει μια οδική ξενάγηση της πόλης. Και καθώς είχα ξαπλάρει στη θέση του συνοδηγού και είχα ανάψει το τσιγαράκι μου απολαμβάνοντας τη διαδρομή, ακούω απ’ τα μεγάφωνα του αυτοκινήτου μια τύπα με άψογα αγγλικά να λέει: «After 100 meters turn left». Εκεί είναι που σκιάχτηκα! Μου φεύγει το τσιγάρο απ΄το χέρι, πιάνω το μπούτι της θείτσας Ελενίτσας κι αρχίζω να φωνάζω προσπαθώντας ταυτόχρονα να σβήσω την κάφτρα που κόντευε να μου κάψει το παντελόνι μου: «Ελενίτσα, ή μας την πέσανε, ή εγώ ακούω φωνές σαν την Ζαν ντ’ Αρκ». Η θείτσα Ελενίτσα, τραβάει με δύναμη το χέρι μου απ’ το μπούτι της, κάνει δεξιά στην βοηθητική λωρίδα, κόβει ταχύτητα και μου αναφέρει απαξιωτικά: «Αυτή βρε χαζή είναι η Elizabeth. Είναι δηλαδή το GPS που το έχω προγραμματίσει να μας περάσει από όλα τα αξιοθέατα». Πράγματι, με τη βοήθεια της Elizabeth, τα είδα όλα τα αξιοθέατα των Βρυξελλών πριν καταλήξω να ρουφάω μύδια αχνιστά στη Μεγάλη Πλατεία. Τις δε επόμενες μέρες, που η θείτσα Ελενίτσα αποαφάσισε να με πάει στις εξοχές, η Elizabeth μας έβγαλε ασπροπρόσωπες.

Όταν, μετά από μια βδομάδα, γύρισα στην Αθήνα, ο ταξιτζής που με πήρε από το αεροδρόμιο με ρώτησε από που να πάμε για το σπίτι μου. Εγώ, μπουκωμένη Godiva, του απαντώ: «γιατί δεν βάζετε το GPS??»

Τη ματιά που μου έριξε, ακόμη δεν μπορώ να την ξεχάσω….