Αρχείο

Daily Archives: 27/05/2010


Εν μέσω κρίσης, επιτρέψτε μας να αναδημοσιεύσουμε αυτά που είχαμε γράψει, οι ειρωνικά προφητικές «OITHEITSES», τις προηγούμενες μέρες (βλ. ανάρτηση 13ης Μαίου 2010 με τίτλο: «Είμαι σε κρίση»).
Με βάση τα σημερινά γεγονότα, υποστηρίζεται απο τα ΜΜΕ, πως έχουν δοθεί απο την «ΙΖΟΛΑ» σε διάφορες κρεμαντελικές θείτσες, συνολικά, 10.000.000 μάρκα για την υποστήριξη «Χορηγιών» και «Δράσεων Εθνικής και Κοινωνικής Ευθύνης».
Απ’ αυτά, τα 200.000 τα βρήκαμε. Που είναι τα υπόλοιπα 9.800.000;
Τελικά ποιά λύση απο αυτές που αναφέρονται στο παρακάτω κείμενο επιλέξαμε, ως Εθνος, για να «επιλυθούν» τα κυριότερα προβλήματά μας; Προβλήματα τόσο σημαντικά, τα οποία, μεταξύ άλλων, αφορούν κυρίως στη διαφθορά; Eπιλέξαμε την πρώτη εναλλακτική λύση, η οποία αναλυτικά αναφέρεται στο παρακάτω δημοσιεύμά μας; ή την γνωστή και επιτυχώς εφαρμοσμένη δεύτερη λύση;
Ιδωμεν, κοντός ψαλμός αλληλούϊα και όλα τα σχετικά!
…κι έτσι για να ενημερώσουμε ή να θυμίσουμε, σ’ όλες τις Θείτσες του κόσμου, τι λέγαμε πριν απο 15 περίπου μέρες, σας αναφέρουμε παρακάτω το σχετικό άρθρο των OITHEITSES.
Μόλις βρεθούν τα υπόλοιπα «ψιλά», φωνάξτε μας!

«Είμαι σε κρίση!»
«Να πληρώσουν αυτοί που φταίνε για την κρίση» ή «να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν», ή «άρση της βουλευτικής ασυλίας, τώρα! για να αποδοθεί δικαιοσύνη», ή «γιατί να πληρώσω; μαζί τα φάγαμε;», φωνάζουμε καθημερινά όλοι οι Ελληνες τους τελευταίους μήνες.

Πόσα groups και πόσες ομαδικές διαμαρτυρίες διαβάζουμε κάθε μέρα στο facebook και στα blogs! Οι περισσότεροι δε απο μας συναινούμε ή γινόμαστε «φίλοι» και πατάμε στις αντίστοιχες επιλογές της οθόνης του pc μας, τύπου: add friend, like, join, share, κλπ.

Αισθάνομαι πως ξεκίνησε μια νέα ελληνική επανάσταση.

Οχι απο την Αγία Λαύρα, αλλά από τα social media.
Κάτι είναι κι αυτό-ας δούμε και τα θετικά του… Τουλάχιστον στους ιστοχώρους δεν έχει (..ακόμα…) κουκουλοφόρους, γνωστούς/άγνωστους να μας ξυλοφορτώσουν και να μας χαλάσουν την ειρηνική, «σιωπηλή», «μοναχική» και «καθιστική» διαμαρτυρία μας .

Μας έχει πνίξει η αδικία! Δεν αντέχουμε άλλο πιά την κοροϊδία! Eφαγαν, έφαγαν, έφαγαν και δεν έσκασαν. Αντίθετα, έγιναν τεράστια, μοσχαναθρεμένα αγριογούρουνα υπερβολικών διαστάσεων. Και αφού φούσκωσαν όσο δεν πήγαινε άλλο, έπαθαν και μουγγαμάρα. Δεν μιλάει κανείς τους. Σιγά μη δώσουν και λογαριασμό!

Απο την άλλη πλευρά εμείς! Εμείς που σήμερα διαμαρτυρόμαστε και ζητούμε το δίκαιο! Πέρσι τέτοια εποχή γιατί δεν ζητήσαμε τα δίκια μας; Πρόπερσι; Πριν δέκα χρόνια; Πριν είκοσι χρόνια; Δεν γνωρίζαμε; Ηρθε η νέα κυβέρνηση και μας άνοιξε τα μάτια; Περιμέναμε απο την Αγγέλα να τα μάθουμε τα μαντάτα ή απ’ τον άλλο το κοντοστούπη ή απ’ τον κάθε τυχάρπαστο τάχα «σύμμαχο» και «φίλο»;

Δεν γνωρίζαμε τον τρόπο που ζούσαμε κάθε μέρα;
Κανένας μας δεν γνώριζε ότι τρώγαμε (όλοι μαζί – και γω μαζί) τα δανεικά που παίρναμε; Πώς το κράτος πλήρωνε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων; πώς πλήρωνε τις συντάξεις; πώς ενίσχυε ή έσωζε, δήθεν, τα χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία; απο πού έβγαιναν τα επιδόματα; οι υπερωρίες; πόσες παραεταιρείες και υποεταιρείες είχαν και έχουν οι ΔΕΚΟ και πόσες ακόμα απαίτησαν τα συνδικάτα και οι εργατοπατέρες να δημιουργηθούν; πόσες φορές φροντίζαμε να βρούμε τρόπους να ξεφύγουμε από την εφορία; πόσες φορές χριστούγεννα, σαββατοκύριακα ή καθημερινές κάψαμε μπουζουκομάγαζα, τα σπάσαμε και απόδειξη δεν είδαμε ούτε απαιτήσαμε; πόσες φορές φροντίσαμε να δηλώσουμε μειωμένο ενοίκιο σπιτιού ή εξοχικού και τα κάναμε πλακάκια και με το σπιτονοικοκύρη μας; πόσες φορές εισφοροδιαφύγαμε; πόσες φορές αγοράσαμε cd και dvd απο μαυρούκο; πόσες φορές «χρυσώσαμε» την παραπαιδεία; πόσες φορές ενισχύσαμε την εξάπλωση του μαύρου χρήματος στην αγορά μας; πόσες φορές οι επιχειρηματίες άλλαξαν τη «σημαία» της επιχείρησής τους; πότε υποστηρίξαμε τα ντόπια προϊόντα μας; πόσες φορές διακινήθηκε μαύρο χρήμα;
…κι άλλα πολλά-πολλά-πολλά……!
Σαφέστατα, όλο αυτό το κακό είναι αποτέλεσμα των στρατηγικών πλάνων διακυβέρνησης αλλά και πλάνων «σωτηρίας» της πατρίδας μας, τα οποία αναπτύχθηκαν κατά καιρούς απο τα γκουρού μοσχαναθρεμένα αγριογούρουνα.

Ομως, αυτά υποστηρίχθηκαν κι απο εμένα προσωπικά, την ίδια τη Θείτσα! …κι απο σένα, κι απο σένα, κι απο σένα!
Κι αφού έγινε κύκλος, αλυσίδα, πολλές φορές δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, ενώ άλλες φορές λέγαμε: «αφού τα τρώνε γιατί να πάω να τους τα δώσω» κλπ.
Παρ’ όλα αυτά τους υποστήριξα και τους υποστηρίξαμε!

Σήμερα λοιπόν πρέπει να λέω : «καλά να πάθω!» Εφ’ όσον δε, πιστεύω ότι πρέπει να πληρώσουν αυτοί που έφαγαν, τότε συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ μέσα σ’ αυτούς και πρέπει κι εγώ να πληρώσω. Εκλεψε αυτός που έφαγε εκατομμύρια ευρώ, που έφτιαξε σπίτια, βίλες, πισίνες, κότερα, εξοχικά, …τ’ άντερά του; Εκλεψα κι εγώ ένα ευρώ, έστω ένα μόνο ευρώ; Η πράξη είναι ίδια.
Κι εφόσον η πράξη αυτή προήλθε μέσα απο την ίδια κουλτούρα, την ίδια νοοτροπία, τον ίδιο τρόπο σκέψης και τον ίδιο τρόπο ζωής, τότε, ίσως αν ήμουν στη θέση του αγριογούρουνου να έκανα κι εγώ τα ίδια, απλά δεν μου έτυχε.
…και για να σας εξηγήσω ακόμα πιο απλά, τι θέλω να πω: φανταστείτε αν ήσασταν «Θείτσες Δικαστές», πως θα καταδικάζατε έναν, ο οποίος είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο με όπλο και πως θα καταδικάζατε έναν άλλο, ο οποίος είχε σκοτώσει δύο ανθρώπους με όπλο, ενώ και οι δύο είχαν σκοτώσει κάτω από τις ίδιες συνθήκες και για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η πράξη δεν είναι ίδια; Τα κίνητρα ίδια δεν είναι; Οι συνθήκες ίδιες δεν είναι;
Δολοφόνος ο ένας – δολοφόνος κι άλλος.
Εγκληματίας ο ένας – εγκληματίας κι άλλος.
Κλέφτης ο ένας – κλέφτης κι ο άλλος.
.
Πριν φτιάξουμε λοιπόν την επόμενη σελίδα ψηφοφορίας στα social media πρέπει να έχουμε αποφασίσει πώς θέλουμε να αποδοθεί η δικαιοσύνη και να ορίσουμε «συγκεκριμένα» και όχι αόριστα, ποιόν θέλουμε να τιμωρήσουμε. .

Θεωρώ πως έχουμε δύο εναλλακτικές:

1η εναλλακτική: να καταδικάσουμε όλα τα παχύδερμα αγριογούρουνα και, ταυτόχρονα, να αυτοκαταδικαστούμε με τη βαρύτερη των βαρυτέρων ποινή. Να την πληρώσουμε όλοι. Ο τίτλος του group μπορεί να είναι: «Φταίμε όλοι! Να τιμωρηθούμε όλοι, ανεξαιρέτως, οι Ελληνες για τις ρεμούλες μας, την υποκρισία μας, την ανευθυνότητά μας και την εθελοτυφλία μας».

2η εναλλακτική: να επιλέξουμε ένα αγριογούρουνο, το πιο χοντροαναθρεμένο και αυτό που έφαγε τα πιο πολλά. Να το καταδικάσουμε προς παραδειγματισμό με τη βαρύτερη των βαρυτέρων ποινή. Να του φορτώσουμε και τις ρεμούλες όλων των άλλων (συμπ. και των δικών μας) και να την πληρώσει για όλους μας. Ο τίτλος του group στα social media μπορεί να είναι: «Να την πληρώσει ο/η (πλήρες ονοματεπώνυμο) για όλες τις ρεμούλες και εγκληματικές ενέργειες κατά της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού τα τελευταία 35 χρόνια».

…την 2η εναλλακτική, γιατί προς τα ‘κεί μας κόβω να κατευθυνόμαστε και γιατί τόχουμε ξανακάνει κι έχει «πιάσει» και γιατί δεν βάζουμε εύκολα «μυαλό», αναπαριστά πολύ σύντομα, το βίντεο που ακολουθεί :

Αγγελία:

Η «ΙΖΟΛΑ» ψάχνει Θείτσα για χορηγία

Η πρώτη Θείτσα που θα ανταποκριθεί θετικά στην πρόταση χορηγίας της ΙΖΟΛΑ θα πάρει δώρο έναν ζευγά, έναν αλογοεκπαιδευτή, έναν μπαλωματή κι έναν πεταλωτή.



…και η κρίση καλά κρατεί, και ο έλληνας προσπαθεί να περικόψει και να διαχειριστεί τον προϋπολογισμό του σπιτιού και της τσέπης του, «τιμώντας και εκτιμώντας» πλέον τα χρήματα και την έννοια αυτών, ως ένας κανονικός Ευρωπαίος.

Δηλαδή:
1) αναπτύσω στρατηγική με στόχο: «περικοπές – όχι πολλά έξοδα»
2) ελέγχω τις τιμές στα καταστήματα
3) όπου «με παίρνει», κάνω παζάρι
4) κάνω έρευνα αγοράς πριν ψωνίσω
5) προσπαθώ να βολευτώ μ’ αυτό που έχω
6) θα αντισταθώ, με όσο δύναμη διαθέτω, στο ελάττωμα της μόνιμης και γονιδιακής, καταναλωτικής μου βουλημίας
7) θα αγοράσω μόνο τα απαραίτητα (για αργότερα… «έχει ο Θεός»)
8) θα βρω πιο οικονομικούς τρόπους διασκέδασης (πράγμα που είναι αρκετά εφαρμόσιμο και εφικτό, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες)
9) θα κόψω το φραπέ ! …γιατί όσο κι αν μας έχει βρει η μαύρη δυστυχία, η φραπεδούμπα παραμένει πανάκριβη, ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη ρούγα της χώρας μας.

Οταν το περασμένο Σαββατοκύριακο με τη έταιρη Θείτσα, προσπαθήσαμε να ξεχυθούμε –μετά από πολύ καιρό- στα βουνά και στα λαγκάδια για να πάρουμε τον αέρα μας, να τσιμπήσουμε το κάτι τις μας (και, εφ’ όσον προκύψει, να blogarουμε!), είχαμε βάλει σαν στόχο να ξοδέψουμε μόνο τη βενζίνη μας και το ουζάκι που θα πίναμε συνοδευόμενο απο ένα «σεμνό» μεζεδάκι.
Ξεφύγαμε εύκολα απο το πρόγραμμά αυτό, σαν είδαμε στην εξοχική καφετέρια να παιχνιδίζουν γύρω μας χαρωπά κύματα και τσαχπίνικες συχνότητες WiFi.
Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε. Καθίσαμε και για ένα blogαρισματάκι με τη συνοδεία μιας παγωμένης, βαρύγλυκιας φραπεδούμπας.
Ωραίος και καλοχτυπημένος «ο Φραπές», ωραίο και το blogάρισμα, αλλά… όταν ήρθε η ώρα του «κοπελιά τι σου χρωστάω», πάθαμε θειτσοεγκεφαλικό, αμφότεραι.

3 ευρώ και 70 λεπτά, έκαστος!

Εκαστος στο είδος του και ο Φραπές στο ύψος του!

«Πουλάω όνειρα, παραδόσεις, αισθήσεις, οράματα, ευαισθησίες, ήθη, συγκινήσεις και άλλα πολλά συναισθήματα κι αξίες σε πολύ χαμηλές και συμφέρουσες τιμές και με άτοκες δόσεις».
Ετσι καθημερινά στην περιήγησή μου στο διαδίκτυο και, κατά κύριο λόγο, στις διαδυκτιακές κοινότητες (ή αλλιώς στα ελληνικά: ΄social media΄) αντιλαμβάνομαι διάφορες σελίδες που κυκλοφορούν ανώνυμα και ζητούν το επώνυμο “like” μου, την επώνυμη συμπαράστασή μου και πολλές φορές την επώνυμη πολιτική, ιδεολογική, θρησκευτική και κοινωνική μου άποψη.

Κι εμείς, OITHEITSES, για την ώρα, τουλάχιστον, είμαστε ανώνυμα πρόσωπα -δηλαδή δεν σας έχουμε ακόμα συστηθεί με το βαφτιστικό μας όνομα- όμως ούτε απαιτήσαμε το επώνυμο “like” σας, ούτε την επώνυμη άποψή σας σε θέματα που αυθαίρετα εμείς θέσαμε σε σας. Ποτέ δεν θα το κάνουμε.

«Εχω τιμή και καμάρι μου τον Παναλυμπιακό της Κάτω Παναγιάς». «Ας μαζευτούμε 1.000.000 οπαδοί για να τσακίσουμε τον Ολυμπιθηναϊκό της Θώθε Παναγιάς». Μ’ αυτό το τίτλο μπορεί να κυκλοφορήσει μια ανώνυμη σελίδα στο internet και χωρίς άλλο περιεχόμενο και ουσία να αποκτήσει 315.445 “like”. Μπορεί να γίνει ο μαγνήτης του “like”, όχι γιατί έχει ουσιαστική ανάλυση ή αναφορά σε συγκεκριμένα δρώμενα, όχι γιατί οι «θαυμαστές» της είναι Παναλυπιακοί, αλλά γιατί, έχουμε συνηθίσει να ακούμε τον ήχο του «κλικ» του ποντικιού μας κάθε δύο δευτερόλεπτα και γιατί μας αρέσει η λέξη “like”. Μέσα απο την απογοήτευσή μας κατά την αναζήτηση του «ενθουσιώδους» αρκούμαστε σε ένα απλό “like”. Ετσι λοιπόν, με ένα επώνυμο «κλικ» απαντούμε πολλές φορές, χωρίς ενδυασμούς, σε έναν ανώνυμο ανόητο που -στο πιο αθώο σενάριο- θέλησε να μαζέψει κόσμο και ονόματα απο κάθε γωνιά της γης ή -στο πιο πονηρό και ένοχο σχέδιό του- να φτιάξει λίστα τέτοια, που αργότερα να την χρησιμοποιήσει με δόλο για το δικό του συμφέρον.
Σταμάτησα να ανταποκρίνομαι στις ανώνυμες απαιτήσεις των σελίδων των διαδικτυακών κοινοτήτων. Δεν με ικανοποιεί πλέον ένα απλό “like”. Δεν είμαι υποχρεωμένη απέναντι σε κανένα ανώνυμο γνωμικό και καμμιά ατάκα. Θέλω να πατήσω αμέτρητα «κλικ» στο «ενθουσιάστηκα». Δεν θέλω ο κάθε ανώνυμος να αγγίζει τις ευαισθησίες μου να εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη μου στις διαδικτυακές κοινότητες και να με υποχρεώνει να «ψηφίζω» για δικά του συμφέροντα ή όφελος.

Δεν βάζω την υπογραφή μου στην ανώνυμη απαίτησή σου!

Blowin’ In The Wind

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, ‘n’ how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, ‘n’ how many times must the cannon balls fly
Before they’re forever banned?
The answer, my friend, is blowin’ in the wind,
The answer is blowin’ in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it’s washed to the sea?
Yes, ‘n’ how many years can some people exist
Before they’re allowed to be free?
Yes, ‘n’ how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn’t see?
The answer, my friend, is blowin’ in the wind,
The answer is blowin’ in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, ‘n’ how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, ‘n’ how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin’ in the wind,
The answer is blowin’ in the wind.
Copyright ©1962; renewed 1990 Special Rider Music
Αντιγραφή από τον ιστότοπο του Bob Dylan

Στον Άνεμο Πετάει
Πόσους δρόμους πρέπει ένας άντρας ν’ακολουθήσει
Προτού σαν άντρα μπορεί κανείς να τον ορίσει;
Σε πόσες θάλασσες πρέπει ένα περιστέρι λευκό να αρμενίσει
Προτού στην άμμο πάει γλυκά να καθίσει;
Ναι, και πόσες φορές θα βροντήσουν τα κανόνια
Προτού τα θάψουμε για πάντα μες στα χιόνια;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει.
Πόσα χρόνια μπορεί να αντέξει ένα βουνό
Προτού της θάλασσας το φθείρει το νερό;
Ναι, και πόσα χρόνια μπορούνε κάποιοι
Ν’ ανεχθούνε τη σκλαβιά
Προτού έρθει να τους δοθεί και πάλι η λευτεριά;
Και πόσες φορές μπορεί κανείς να γυρίζει το κεφάλι
Να κάνει πως δεν βλέπει το γύρω του το χάλι;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει.

Πόσες φορές πρέπει το βλέμμα να σηκώσεις
Προτού τον ουρανό να δεις ολόκληρο και όχι με δόσεις;
Και πόσα αυτιά πρέπει κανείς να έχει
Προτού το κλάμα του συνανθρώπου αρχίσει να προσέχει;
Και πόσοι πρέπει να πεθάνουνε, πόσοι ακόμα άλλοι
Προτού νιώσουμε πως ο θάνατος κάνει ζημιά μεγάλη;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει.
Μετάφραση (ελεύθερη): Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης
Αντιγραφή από τον Ά τόμο Bob Dylan Τραγούδια 1962-2001, εκδόσεις Ιανός 2006