Δεν τους γνώριζα. Οι δρόμοι μας δεν είχαν συναντηθεί ποτέ. Δεν ξέρω τι μουσική τους άρεσε, δεν ξέρω ποιό ήταν το αγαπημένο τους φαγητό, δεν ξέρω αν πήγαιναν σινεμά, δεν ξέρω τί τους έκανε τα γελάνε. Ξέρω μονάχα πως από χθες το βράδυ η Αγγελική, η Παρασκευή κι ο Επαμεινώνδας με στοιχειώνουν. Με στοιχειώνουν έτσι όπως μόνο οι αθώοι μπορούν να στοιχειώνουν τη σκέψη μας.
Σήμερα το πρωί είδα στο internet τη φωτογραφία της μάνας ενός απ΄ τα παιδιά αυτά.
Δεν την γνωρίζω. Οι δρόμοι μας δεν συναντήθηκαν ποτέ. Δεν ξέρω τι μουσική της αρέσει, δεν ξέρω ποιό είναι το αγπημένο της φαγητό, δεν ξέρω αν πηγαίνει σινεμά, δεν ξέρω τι την κάνει να γελάει. Ξέρω μονάχα πως είδα στα μάτια της τα δικά μου μάτια. Είδα στα χέρια της τα δικά μου χέρια. Και προσπάθησα να βάλω για ελάχιστα δευτερόλεπτα τον εαυτό μου στη θέση της. Και απλά δεν άντεξα. Δεν μπόρεσα ν’ αντέξω. Ούτε αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα…
Αγγελική, Παρασκευή, Επαμεινώνδας
Σχολιάστε
Οι Θείτσες 