Είμαι σε "κρίση"!

«Να πληρώσουν αυτοί που φταίνε για την κρίση» ή «να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν», ή «άρση της βουλευτικής ασυλίας, τώρα! για να αποδοθεί δικαιοσύνη», ή «γιατί να πληρώσω; μαζί τα φάγαμε;», φωνάζουμε καθημερινά όλοι οι Ελληνες τους τελευταίους μήνες.

Πόσα groups και πόσες ομαδικές διαμαρτυρίες διαβάζουμε κάθε μέρα στο facebook και στα blogs! Οι περισσότεροι δε απο μας συναινούμε ή γινόμαστε «φίλοι» και πατάμε στις αντίστοιχες επιλογές της οθόνης του pc μας, τύπου: add friend, like, join, share, κλπ.

Αισθάνομαι πως ξεκίνησε μια νέα ελληνική επανάσταση.

Οχι απο την Αγία Λαύρα, αλλά από τα social media.

Κάτι είναι κι αυτό-ας δούμε και τα θετικά του… Τουλάχιστον στους ιστοχώρους δεν έχει (..ακόμα…) κουκουλοφόρους, γνωστούς/άγνωστους να μας ξυλοφορτώσουν και να μας χαλάσουν την ειρηνική, «σιωπηλή», «μοναχική» και «καθιστική» διαμαρτυρία μας .

Μας έχει πνίξει η αδικία! Δεν αντέχουμε άλλο πιά την κοροϊδία! Eφαγαν, έφαγαν, έφαγαν και δεν έσκασαν. Αντίθετα, έγιναν τεράστια, μοσχαναθρεμένα αγριογούρουνα υπερβολικών διαστάσεων. Και αφού φούσκωσαν όσο δεν πήγαινε άλλο, έπαθαν και μουγγαμάρα. Δεν μιλάει κανείς τους. Σιγά μη δώσουν και λογαριασμό!

Απο την άλλη πλευρά εμείς! Εμείς που σήμερα διαμαρτυρόμαστε και ζητούμε το δίκαιο! Πέρσι τέτοια εποχή γιατί δεν ζητήσαμε τα δίκια μας; Πρόπερσι; Πριν δέκα χρόνια; Πριν είκοσι χρόνια; Δεν γνωρίζαμε; Ηρθε η νέα κυβέρνηση και μας άνοιξε τα μάτια; Περιμέναμε απο την Αγγέλα να τα μάθουμε τα μαντάτα ή απ’ τον άλλο το κοντοστούπη ή απ’ τον κάθε τυχάρπαστο τάχα «σύμμαχο» και «φίλο»;

Δεν γνωρίζαμε τον τρόπο που ζούσαμε κάθε μέρα;
Κανένας μας δεν γνώριζε ότι τρώγαμε (όλοι μαζί – και γω μαζί) τα δανεικά που παίρναμε; Πώς το κράτος πλήρωνε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων; πώς πλήρωνε τις συντάξεις; πώς ενίσχυε ή έσωζε, δήθεν, τα χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία; απο πού έβγαιναν τα επιδόματα; οι υπερωρίες; πόσες παραεταιρείες και υποεταιρείες είχαν και έχουν οι ΔΕΚΟ και πόσες ακόμα απαίτησαν τα συνδικάτα και οι εργατοπατέρες να δημιουργηθούν; πόσες φορές φροντίζαμε να βρούμε τρόπους να ξεφύγουμε από την εφορία; πόσες φορές χριστούγεννα, σαββατοκύριακα ή καθημερινές κάψαμε μπουζουκομάγαζα, τα σπάσαμε και απόδειξη δεν είδαμε ούτε απαιτήσαμε; πόσες φορές φροντίσαμε να δηλώσουμε μειωμένο ενοίκιο σπιτιού ή εξοχικού και τα κάναμε πλακάκια και με το σπιτονοικοκύρη μας; πόσες φορές εισφοροδιαφύγαμε; πόσες φορές αγοράσαμε cd και dvd απο μαυρούκο; πόσες φορές «χρυσώσαμε» την παραπαιδεία; πόσες φορές ενισχύσαμε την εξάπλωση του μαύρου χρήματος στην αγορά μας; πόσες φορές οι επιχειρηματίες άλλαξαν τη «σημαία» της επιχείρησής τους; πότε υποστηρίξαμε τα ντόπια προϊόντα μας; πόσες φορές διακινήθηκε μαύρο χρήμα;

…κι άλλα πολλά-πολλά-πολλά……!

Σαφέστατα, όλο αυτό το κακό είναι αποτέλεσμα των στρατηγικών πλάνων διακυβέρνησης αλλά και πλάνων «σωτηρίας» της πατρίδας μας, τα οποία αναπτύχθηκαν κατά καιρούς απο τα γκουρού μοσχαναθρεμένα αγριογούρουνα.

Ομως, αυτά υποστηρίχθηκαν κι απο εμένα προσωπικά, την ίδια τη Θείτσα! …κι απο σένα, κι απο σένα, κι απο σένα!

Κι αφού έγινε κύκλος, αλυσίδα, πολλές φορές δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, ενώ άλλες φορές λέγαμε: «αφού τα τρώνε γιατί να πάω να τους τα δώσω» κλπ.
Παρ’ όλα αυτά τους υποστήριξα και τους υποστηρίξαμε!

Σήμερα λοιπόν πρέπει να λέω : «καλά να πάθω!» Εφ’ όσον δε, πιστεύω ότι πρέπει να πληρώσουν αυτοί που έφαγαν, τότε συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ μέσα σ’ αυτούς και πρέπει κι εγώ να πληρώσω. Εκλεψε αυτός που έφαγε εκατομμύρια ευρώ, που έφτιαξε σπίτια, βίλες, πισίνες, κότερα, εξοχικά, …τ’ άντερά του; Εκλεψα κι εγώ ένα ευρώ, έστω ένα μόνο ευρώ; Η πράξη είναι ίδια.
Κι εφόσον η πράξη αυτή προήλθε μέσα απο την ίδια κουλτούρα, την ίδια νοοτροπία, τον ίδιο τρόπο σκέψης και τον ίδιο τρόπο ζωής, τότε, ίσως αν ήμουν στη θέση του αγριογούρουνου να έκανα κι εγώ τα ίδια, απλά δεν μου έτυχε.
…και για να σας εξηγήσω ακόμα πιο απλά, τι θέλω να πω: φανταστείτε αν ήσασταν «Θείτσες Δικαστές», πως θα καταδικάζατε έναν, ο οποίος είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο με όπλο και πως θα καταδικάζατε έναν άλλο, ο οποίος είχε σκοτώσει δύο ανθρώπους με όπλο, ενώ και οι δύο είχαν σκοτώσει κάτω από τις ίδιες συνθήκες και για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η πράξη δεν είναι ίδια; Τα κίνητρα ίδια δεν είναι; Οι συνθήκες ίδιες δεν είναι;
Δολοφόνος ο ένας – δολοφόνος κι άλλος.
Εγκληματίας ο ένας – εγκληματίας κι άλλος.
Κλέφτης ο ένας – κλέφτης κι ο άλλος.

.
Πριν φτιάξουμε λοιπόν την επόμενη σελίδα ψηφοφορίας στα social media πρέπει να έχουμε αποφασίσει πώς θέλουμε να αποδοθεί η δικαιοσύνη και να ορίσουμε «συγκεκριμένα» και όχι αόριστα, ποιόν θέλουμε να τιμωρήσουμε.

.

Θεωρώ πως έχουμε δύο εναλλακτικές:

1η εναλλακτική: να καταδικάσουμε όλα τα παχύδερμα αγριογούρουνα και, ταυτόχρονα, να αυτοκαταδικαστούμε με τη βαρύτερη των βαρυτέρων ποινή. Να την πληρώσουμε όλοι. Ο τίτλος του group μπορεί να είναι: «Φταίμε όλοι! Να τιμωρηθούμε όλοι, ανεξαιρέτως, οι Ελληνες για τις ρεμούλες μας, την υποκρισία μας, την ανευθυνότητά μας και την εθελοτυφλία μας».

2η εναλλακτική: να επιλέξουμε ένα αγριογούρουνο, το πιο χοντροαναθρεμένο και αυτό που έφαγε τα πιο πολλά. Να το καταδικάσουμε προς παραδειγματισμό με τη βαρύτερη των βαρυτέρων ποινή. Να του φορτώσουμε και τις ρεμούλες όλων των άλλων (συμπ. και των δικών μας) και να την πληρώσει για όλους μας. Ο τίτλος του group στα social media μπορεί να είναι: «Να την πληρώσει ο/η (πλήρες ονοματεπώνυμο) για όλες τις ρεμούλες και εγκληματικές ενέργειες κατά της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού τα τελευταία 35 χρόνια».

…την 2η εναλλακτική, γιατί προς τα ‘κεί μας κόβω να κατευθυνόμαστε και γιατί τόχουμε ξανακάνει κι έχει «πιάσει» και γιατί δεν βάζουμε εύκολα «μυαλό», αναπαριστά πολύ σύντομα, το βίντεο που ακολουθεί :

Την εποχή του Πάγκαλου ήταν μακριές οι φούστες

Πέρασαν οι μέρες αγαπητά ρεμάλια, και το πλήθος οικιακών εργασιών σε συνδυασμό με KPIs, CSR , Sustainability Reports και SWOT analysis, μας εμπόδισαν να ασχοληθούμε με ένα φλέγον θέμα που παρουσιάστηκε στο προχθεσινό μας αλμανάκ και έμεινε ασχολίαστο!!!!!
Αναφερόμαστε βεβαίως στον νόμο του Πάγκαλου περί του μήκους της γυναικείας φούστας (αναφέρουμε το «γυναικείας» διότι για τα κιλτ και τις φουστανέλες δεν αναφέρει ο νόμος τίποτα).

Η διάταξη λοιπόν αυτή είχε τον τίτλο «Περί ορισμένου μήκους φουστών δεσποινίδων άνω των 12 ετών και κυριών κυκλοφορουσών εις δημόσια εν γένει μέρη και κέντρα» και αναφέρει τα εξής:»Ορίζομεν όπως αι κυρίαι και δεσποινίδες αι άνω των 12 ετών οσάκις περιέρχονται τα δημόσια εν γένει μέρη ως και όταν εισέρχονται εντός των δημοσίων κέντρων φέρωσι φούστας ων το κατώτατον άκρον δέον να απέχη από του εδάφους 30 εκατοστά.Του μέτρου θεωρούνται συνυπεύθυνοι οι γονείς ή οι επίτροποι των ανηλίκων κοριτσιών…Οι παραβάται της παρούσης καταδιώκονται και τιμωρούνται συμφώνως προς το άρθρον 007 του ποινικού νόμου…»

Σας πληροφορούμε αγαπητά ρεμάλια, πως το μέτρο εφαρμόστηκε!
Αστυνομικοί σταματούσαν τις γυναίκες και μετρούσαν τα φορέματά τους. Εάν ήταν πιο ψηλά από 30 εκατοστά από το έδαφος, τις οδηγούσαν στο αυτόφωρο όπου τους επέβαλλαν πρόστιμο 100 δρχ. Εάν υπήρχαν υπότροπες, τότε ο νόμος επέβαλλε να τιμωρούνται στις γυναικείες φυλακές, με 1 έως 3 ημέρες κράτηση, αναλόγως την κρίση του δικαστηρίου, που εξέταζε την όλη εμφάνιση και συμπεριφορά.

Κι επειδή, απ’ ότι μαθεύτηκε αργότερα, το μέτρο αυτό το εμπνεύστηκε η κυρία Παγκάλου, καταλήγουμε χωρίς άλλα σχόλια στο πολύ απλό συμπέρασμα: Η κυρία Παγκάλου ήταν στραβοκάνα!!!

Σαρδέλες στα αμπελόφυλλα

Πρόσφατα διαβάσαμε μια πολύ εύκολη και καλοκαιρινή συνταγή που μας αποκάλυψε η Α. Λαμπρία και χωρίς δεύτερη σκέψη, θεωρούμε πως πρέπει να τη μοιραστούμε με όλες τις Θείτσες του κόσμου.

Μόλις, λοιπόν, βρείτε τον χρόνο και αφού είστε μόνες στο σπίτι, έτσι ώστε να μην σας ζαλίζουν όλοι οι υπόλοιποι, φορέστε την όμορφη ποδίτσα σας με τον σταμπωτό χοντρουλό μάγειρα μπροστά της, ή την άλλη …με την τεράστια κατακόκκινη ανοιξιάτικη παπαρούνα και ξεκινήστε:

.

Σαρδέλες στα αμπελόφυλλα αλά τούρκα
της Αναστασίας Λαμπρία

«Πώς να διατηρήσω τα πάμφρεσκα αμπελόφυλλα που αγόρασα τις προάλλες από τη λαϊκή της Ξενοκράτους;», έλεγε το μέιλ που έστειλα στη Τζιά στην Αγλαϊα Κρεμέζη. «Πατίκωσέ τα ώστε να μην έχουν αέρα», μου απήντησε «τύλιξε τα σε αλουμινόχαρτο σφιχτά και βάλτα στις σακκουλίτσες για ψυγείο που έχουν κλείσιμο στην άκρη, πιέζοντας πάλι ώστε να βγει όλος ο αρέρας. Διατηρούνται στην κατάψυξη τέλεια για καιρό».

Όπερ και έπραξα. Πλην όμως δεν είναι δυνατόν να είναι η εποχή γι αυτά τα τέλεια τρυφερά, μυρωδάτα, όλο συμβολισμούς, μεσογειακά φύλλα κι εγώ να τα εξορίζω στο ψύχος. Διάλεξα μια ντουζίνα και θα τα ετοιμάσω για τον φίλο της καρδιάς μου, που τρελαίνεται για χόρτα, ψάρια ταπεινά, άριστο ελαιόλαδο. Επιπλέον, μεθαύριο φεύγει για την Τουρκία, οπότε οφείλω να τον προετοιμάσω για τον γαστρονομικό παράδεισο που τον περιμένει. Επιπλέον, έρχεται ο Ερντογάν, άρα το αλά τούρκα μάς απασχολεί και μας χρωματίζει.

12 ωραία αμπελόφυλλα
12 φρέσκες σαρδέλες, καθαρισμένες ως συνήθως
μια χούφτα μαϊντανό ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
2 λεμόνια κομμένα σε φετούλες
θαλασσινό αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι
καλό, πολύ καλό ελαιόλαδο

Αν είστε στους τυχερούς που διαθέτουν κήπο όπερ σημαίνει και κάρβουνα σε ψησταριά, βουρ μη διστάσετε στιγμή. Ανάψτε τα κάρβουνα σας για να απολαύσετε το φαγητό σε όλο του το μεγαλείο. Οι υπόλοιποι ας βολευτούμε στο γκριλ του φούρνου μας.

Λοιπόν: πλένουμε τα φύλλα, τα στεγνώνουμε καλά κι ομοίως πλένουμε τις σαρδέλες και τις στεγνώνουμε με χαρτί κουζίνας, μέσα έξω. Τις αλατίζουμε. Ανακατεύουμε μαϊντανό και σκόρδο αντάμα και γεμίζουμε με το μίγμα την κοιλιά κάθε ψαριού προσθέτοντας και από μια φετίστα λεμόνι. Λαδώνουμε ελαφρότατα.
Απλώνουμε ένα ένα τα φύλλα ακουμπάμε στο καθένα από ένα ψάρι και τυλίγουμε ούτως ώστε το κεφάλι και η ουρά να είναι εκτός φύλλου.
Αν έχετε κάρβουνα ψήνετε τις σαρδέλες για 4-5 λεπτά από κάθε πλευρά. Το αμπελόφυλλο θα γίνει εύθριπτο και μαύρο, με τα χεράκια σας θα το βγάλετε και μετά θα απολαύσετε τα μυρωδάτα ψαράκια. Για το γκρίλ υπολογίστε ίσως λίγη περισσότερη ώρα.

Αν ήταν η Ελλάδα μαγαζί….

Δημοσιεύτηκε πρόσφατα από την Καθημερινή, όπου ο Πάσχος Μανδραβέλης περιγράφει με αρκετά γλαφυρό τρόπο πως φτάσαμε – ως χώρα, όχι ως μαγαζί, στη σημερινή κατάσταση. Όπως αναφέρει και στο τέλος «η συζήτηση συνεχίζεται»…

Tου Πασχου Μανδραβελη
«Εχουμε ένα μαγαζί γωνία. Ευάερο, ευήλιο και σε κεντρικό δρόμο. Ετσι τουλάχιστον θέλουμε να φανταζόμαστε την Ελλάδα. Ας θεωρήσουμε ότι αυτό το μαγαζί πραγματικά είναι ο ομφαλός του εμπορικού κέντρου. Αυτό το μαγαζί όμως έχει πολλά προβλήματα. Κατ’ αρχήν χρωστά τον τζίρο που θα κάνει τους επόμενους 14 μήνες. Προσοχή! Οχι τα κέρδη, αλλά όσα θα μπουν στο ταμείο τον επόμενο (και κάτι μήνες) χρόνο. Αυτό λέγεται στη γλώσσα των οικονομολόγων δημόσιο χρέος.
Δεύτερον: αυτό το μαγαζί είχε πέρυσι ζημίες 14% επί του τζίρου του. Προβλέπεται ότι ούτε φέτος θα έχει κέρδη, αλλά αν συμμαζέψει λίγο τα έξοδα θα έχει μόνο 8% επί του τζίρου του ζημίες. Αυτό στη γλώσσα των οικονομολόγων λέγεται δημοσιονομικό έλλειμμα και φορτώνει το προηγούμενο χρέος. Του χρόνου, δηλαδή, θα χρωστά τον τζίρο των 15 επόμενων μηνών.
Τρίτον: στα ράφια του δεν έχει πολλά δικά του προϊόντα, αλλά τα περισσότερα τα παίρνει από γειτονικά μαγαζιά. Κάτι δίνει και σ’ αυτά τα μαγαζιά, αλλά το πάρε-δώσε είναι περίπου δέκα προς οκτώ. Δέκα παίρνει οκτώ δίνει. Αυτό είναι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Επειδή τα μηχανήματα παραγωγής είναι παλιά, η οργάνωσή του σε προβιομηχανικά επίπεδα κ.λπ. τα παραγόμενα προϊόντα του είναι ακριβά και χαλάνε γρήγορα. Αυτό είναι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.
Σε αυτό το μαγαζί πέντε βρίσκονται στη γραμμή παραγωγής και δέκα στο λογιστήριο. Κάποιοι του λογιστηρίου έχουν μόνιμη και αμετακίνητη θέση, οπότε, έχει δεν έχει πωλήσεις το μαγαζί, αυτοί παίρνουν τον μισθό τους. Ετσι η μόνη ευελιξία που υπάρχει στην επιχείρηση είναι να απολύονται αυτοί που βρίσκονται στη γραμμή παραγωγής και οι οποίοι παίρνουν τα λιγότερα.
Το μαγαζί είναι συνεταιρικό και κάθε συνεταίρος που το διοικεί κάτι παίρνει από το ταμείο και κάποια ανίψια διορίζει στο λογιστήριο. Οσο όμως περισσότεροι διορίζονται στο λογιστήριο, τόσα λιγότερα χρήματα μένουν για τη γραμμή παραγωγής, για αντικατάσταση μηχανημάτων, για προσλήψεις εργατών κ.λπ. με αποτέλεσμα να παράγονται ακόμη λιγότερα προϊόντα και όσα παράγονται να γίνονται πιο ακριβά.
Εκτός αυτού, υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι του μαγαζιού που ανήκουν σε μια περίεργη θρησκευτική σέχτα. Αυτή θεωρεί το εμπόριο αμαρτία. Οι θρησκόληπτοι δεν περιορίζονται να κάνουν τη «θεία λειτουργία τους», αλλά κάθε λίγο και λιγάκι μπλοκάρουν την είσοδο για να μην αφήσουν τους πελάτες να αμαρτήσουν.
Οπως είναι φυσικό, αυτό το μαγαζί δεν βγαίνει. Οι τράπεζες που το δανειοδοτούσαν είναι επιφυλακτικές. Κοιτούν τα νούμερα στους ισολογισμούς, βλέπουν και τα «νούμερα» που μπλοκάρουν την πόρτα, και υποψιάζονται πως η επιχείρηση πάει για φούντο και θα χάσουν τα λεφτά τους. Κάποιοι γείτονες προσφέρονται να βοηθήσουν για να μη βγάλει κακό όνομα η περιοχή και υπάρχει ένα κοινό εγγυητικό ταμείο για ώρα ανάγκης, αλλά για να βάλουν το χέρι στην τσέπη ζητούν να αλλάξει εκτός από τη βιτρίνα και ο τρόπος λειτουργίας του μαγαζιού. Αυτό δημιούργησε αναταραχή στο μαγαζί -κυρίως στο λογιστήριο- και κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα: να κάνουμε δημοψήφισμα αν θα πάρουμε τα λεφτά τους. Η συζήτηση συνεχίζεται…»