Μια φορά κι έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια (έτη φωτός πριν γίνει «θείτσα») υπήρχε ένα κοριτσάκι που ζούσε στην Αθήνα. Την εποχή εκείνη, η πόλη έχανε μέρα με τη μέρα το πρόσωπό της, οι τσιμεντένιες πολυκατοικίες φύτρωναν η μία μετά την άλλη σαν τα μανιτάρια, οι αλάνες λιγόστευαν θεαματικά, ο Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων γκρέμιζε με εντπωσιακούς ρυθμούς τα ψηλοτάβανα πέτρινα σχολεία και γρήγορα τοποθετούσε στη θέση τους προκάτ γκουμούτσες, ενώ δεν παρέλειπε να τσιμεντοστρώνει τις χωμάτινες αυλές ώστε τα πεσίματα στο διάλλειμμα να γίνονταν ακόμη πιο επώδυνα.
Εκείνη την εποχή, είχε πρωτοβγεί η τηλεόραση. Ασπρόμαυρη, θηριώδης και εντυπωσιακή, με δέκα ολόκληρα γυαλυστερά κουμπάκια στη δεξιά μεριά και επενδεδυμένη με γυαλιστερό ξύλο με νερά (βέβαια, το ξύλο ελάχιστα φαινόταν καθώς οι θείτσες της εποχής είχαν φροντίσει επιμελώς να σκεπάζουν κάθε εκατοστό με κεντητά σεμεδάκια τα οποία στο τελείωμα είχαν – βεβαίως – πλεχτή δαντελίτσα). Το τί φιλοξενούσε επάνω η τηλεόραση, το αφήνω απλά στην (αναλίνωτη και νοσηρή ενίοτε) φαντασία σας! Από κορνίζες με ασπρόμαυρες φωτογραφίες από Πάσχα στο χωρίο (με τον οβελία πρώτο πλάνο και την οικογένεια να προτάσσει τα ποτήρια της στον φωτογράφο πάνω από μια γκρίζα μάζα που μάλλον ήταν το κοκορέτσι), πορσελάνινα παπάκια, λουλουδάκια, αγγελάκια και γλαστράκια – αναμνηστικά από μπουμπουνιέρες βάφτισης, μέχρι το ανεκδιήγητο χειροτέχνημα (πολύ της μόδας εκείνη την εποχή) που αναπαριστούσε ένα πλεκτό σκυλάκι κανίς (!) που «έντυνε» μπουκάλια μπύρας.
Όμως, το κοριτσάκι της ιστορίας μας, καθόλου δεν το ένοιαζαν οι διακοσμητικές ανησυχίες της μαμάς της. Για να ακριβολογούμε, δεν την έπαιρνε να πει και πολλά, καθώς ακόμα θυμάται το ξύλο που ‘χε φάει μια φορά που είχε σχολιάσει αρνητικά τον τεράστιο πίνακα πάνω απ’ τον καναπέ που ‘χε κεντήσει η μάνα της κομπλέν και αναπαριστούσε μια βουκολισκή σκηνή της εποχής του Λουδοβίκου με κάτι σαφρακιασμένα πρόβατα, έναν βοσκό που φόραγε καπέλλο με φτερά (…) και δυο κυρίες με ομπρελίνα και φουσκωτά φουστάνια να χασκογελάνε κάτω από κάτι δέντρα που ήταν κεντημένα λαχανί χτυπητό (γιατί είχε τελειώσει το ματσάκι με το πράσινο σκούρο και η «κεντήστρα» δεν ήθελε ν’ αφήσει το λαχανί να πάει χαμένο).
Τέλος πάντων, με πλεκτό μπουκαλόσκυλο ή όχι, η τηλεόραση ήταν ένα «μαγικό κουτί». Τι δεν έβλεπε εκεί το κοριτσάκι μας! Ελληνικές ταινίες με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, το «Θέατρο της Δευτέρας», τον Κλούβιο, τη Σουβλίτσα και τον μπάρμπα – Μυτούση, την Αλίκη Νικολαϊδου (αυτή δεν την έβλεπε για αυτά που έλεγε – απλά χάζευε τα συνηθώς τεραστίων διαστάσεων σκουλαρίκια της που κουνιόντουσαν πέρα-δώθε και τη νανούριζαν)…Όμως το μεγάλο πάρτι ήταν όταν έβαζε «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι». Ακριβώς όπως το λέει ο τίτλος ηταν και η υπόθεση της σειράς, η ιστορία και η καθημερινοτητα μιας πενταμελούς οικογένειας στην εξοχή και στα λιβάδια: Της οικογένειας Ίνγκλς!
Εκεί, το κοριτσάκι μας έδινε τα ρέστα του! Σαν μαγεμένο παρακολουθούσε τις περιπέτειες του αγρότη πατέρα, της συζύγου του Καρολάιν και τον τριών παιδιών τους, της Μαίρη, της Λώρα και της Κάρι. Τότε ήταν που ζήτησε από τη μαμά της να μην φτιάχνει κέικ βανίλια – σοκολάτα αλλά μηλόπιτα, σαν της κυρίας Ίνγκλς που ήταν η ωραιότερη σε ολόκληρο το δυτικό Αρκάνσας… και έφαγε κάμποσες ανάστροφες… Τότε ήταν επίσης που παρακάλεσε τη μαμά της να της κάνει δυο τεράστιες κοτσίδες εκατέρωθεν των πεταχτών αυτιών της, προσπαθώντας να αντιγράψει το look της Λώρα…
Κι έτσι πέρναγαν τα χρόνια, η Μαίρη, η Λώρα και η Κάρι μεγάλωσαν κι έγιναν καλές κι όμορφες κοπέλες, ενώ το δικό μας κοριτσάκι γέμισε μπιμπίκια, ψήλωσε απότομα και δεν έλεγε να βγάλει στήθος με τίποτα.
Δεν θυμάμαι πως τελείωσε η σειρά.
Δεν θυμάμαι καν πως μεγάλωσε και το κοριτσάκι της ιστορίας μας…
http://www.facebook.com/plugins/like.php?href=http%253A%252F%252Foitheitses.blogspot.com&layout=button_count&show_faces=true&width=450&action=like&font=arial&colorscheme=dark&height=21
Γερνάω μαμά…
Σχολιάστε
Οι Θείτσες 