(Οι Θείτσες ευχαριστούμε την Paratheitsa που μας έστειλε το παρακάτω νοσταλγικό κομμάτι.
Απολαύστε το!)
Στη σημερινή κατάσταση της κρίσης και του ΔΝΤ, μήπως πρέπει να θυμηθούμε όλοι τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδικών μας χρόνων; Πάμε λοιπόν παρέα, αρκετά χρόνια πριν, να θυμηθούμε και ίσως να βρούμε πολλά κοινά σημεία σ΄αυτές τις διακοπές των παιδικών ανέμελων χρόνων μας.
Καλοκαίρι μήνας Ιούλιος. Ωρα 7.30πμ. Περιμένοντας το καραβάκι για Αίγινα καθισμένοι πάνω στις τσάντες με τα λιγοστά καλοκαιρινά ρούχα και τα πολλά κατσαρολικά γεμάτοι αγωνία και προσμονή για τις διακοπές που είναι μπροστά μας. Το καραβάκι φτάνει και ξεκινάμε παρέα με τους γλάρους, που μας ακολουθούν, προσπαθών
τας να φάνε λίγο απο το σουσαμένιο κουλουράκι που πετάμε στην ήρεμη θάλασσα.
Και μετά απο μια ώρα και δέκα λεπτά φτάνουμε στο νησί. Οι μηχανές με την καρότσα αραγμένες στο λιμάνι περιμένουν ένα σήμα μας για να φορτώσουν. Ορμάμε στην καρότσα μαζί με όλα τα τσιμπράγκαλα γεμάτοι χαρά. Φτάνοντας στα δωμάτια και όχι στα resorts πετάμε τις τσάντες και φοράμε τα μαγιώ για το πρώτο μπάνιο απο τα τριάντα που θα κάναμε το μήνα των διακοπών μας. Ναι! μήνα κάναμε τότε διακοπές.
Στα δωμάτια των σπιτιών με την κοινή κουζίνα και την κοινή αυλή με το μεγάλο πάγκο που κάθε μεσημέρι μαζευόταν όλες οι οικογένειες με τα φαγητά τους για να φάνε ολοι μαζί το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό, ξελιγωμένοι έπειτα απο το ατέλειωτο παιχνίδι στη θάλασσα. Και μετά ο μεσημεριανός ύπνος που έπρεπε οπωσδήποτε να είναι τουλάχιστον δίωρος στο κρεβάτι με τα λουλουδάτα σεντόνια, τα κουφωτά πατζούρια για να μην μπαίνει η αντηλιά και η ζέστη του μεσημεριού μιας και τότε δεν υπήρχαν κλιματιστικά.
Όταν πια έπεφτε ο ήλιος φωνές γέλια παιχνίδια
στην αυλή και στα χωμάτινα δρομάκια. Κρυφτό, κυνηγητό, μήλα και λάστιχο και πότε πότε κλάματα απο κάποιον που έπεσε και έγδαρε τα γόνατα. Ταραχή απο τις μαμάδες και μαλώματα. Υπήρχαν όμως και μέρες που διεφέραν απο τις άλλες. Μιά φορά τη βδομάδα βόλτα στην παραλία πορτοκαλάδα και πίτσα στα μαγαζιά της αγοράς.
Έτσι πέρναγαν οι διακοπές μας γεμάτες ξενοιασιά, γέλια, συντροφιά. Ολες οι οικογένεις μια παρέα στις αυλές των μικρών ενοικιαζόμενων δωματίων συζητήσεις ατέλειωτες κάτω απο το πεύκο της αυλής περιτριγυρισμένοι απο τα ζωηρά παιδιά που πότε μάλωναν και πότε γέλαγαν με τα παιχνίδια τους .
Τότε όλα ήταν διαφορετικά πιο απλά πιο αληθινά. Δεν υπήρχαν οι πισίνες για να απασχολήσουν τα παιδιά οι μαμάδες, δεν τρώγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου τις πλαστικές πατάτες με τα άνοστα μπιφτέκια αλλά το κοκκινιστό 
με την μακαρονάδα μαγειρεμένο στο πετρογκάζ, σερβιρισμένο στα πλαστικά πιατικά που ήταν αγορασμένα για τις διακοπές. Δεν καθόμαστε ατέλειωτες ώρες στην παραλία διαβάζοντας ο κάθε ένας το δικό του βιβλίο απομονωμένος στην σκέψη του, αλλά όλοι παρέα κάτω απο τα αλμυρίκια που υπήρχαν στις αμμουδιές γελώντας και τρώγοντας τους ζουμερούς γερμάδες που κράταγαν οι μαμάδες απο το σπίτι.
Και σκέφτομαι λοιπόν, μήπως ήρθε ο καιρός να ξανακάνουμε τέτοιες διακοπές ανέμελες απλές, ξένοιαστες; Θα μου πείτε που να βρούμε την ανεμελιά στις δύσκολες αυτές μέρες που θα βρούμε τις αυλές με το πεύκο και τους χωματόδρομους για το παιχνίδι;
Δίκιο έχετε αλλά αφήστε με να ονειρεύομαι γιατί
…οι μέρες μου κύλησαν μέσα στο όνειρο
Αν, όμως, η ελπίδα πέταξε
μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,
μες σ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
είναι για αυτό λιγότερο χαμένη?
Όλα όσα βλέπουμε ή ότι φαινόμαστε ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ !
Φωτογραφίες εύγλωτες και αινιγματικές, εύκολα αναγνώσιμες, μας βοηθούν πολλές φορές να καταλάβουμε που ακριβώς βρισκόμαστε, ποιά είναι η θέση μας, που θέλουμε να πάμε ή που θέλουν να μας οδηγήσουν… 
Οι Θείτσες 